Ik ben een paar dagen naar Ameland geweest. Ik ga op een ochtend vroeg alleen op pad, ik laat mijn gezin achter en ben even op mezelf. Waar wil ik heen? Ik volg mijn innerlijk kompas. Ik fiets naar een uitzichtpunt en laat daar mijn fiets achter. Nu verder te voet. Ik zie veel vogels, konijnen huppelen en er komt een haas voorbij. Ik geniet met volle teugen van de stilte. De zon verwarmd mijn gezicht. Ik loop langs het wad. Opeens kan ik niet meer verder, er bevindt zich een geul water voor mij. Ik zak flink weg in de modder. Dan de schoenen maar uit. Nu heb ik bruine voeten, modderschoenen in mijn hand en moet uitkijken dat ik niet uitglijdt. Ik moet erg lachen. Wat is het heerlijk om zo te voelen en in verbinding met de natuur te zijn. Door het diepe water kan ik niet, ik loop er om heen, door het wad. Ik zak een klein beetje weg in het natte, zachte zand, het voelt alsof mijn voeten bij iedere stap liefelijk gekust worden. Boven mij en om mij heen zweven meeuwen, ze zijn. Ik voel me gedragen door het natte, frisse zand, gewarmd door de zon en gestreeld door de toenemende wind. De meeuwen zingen hun lied in de wind. Wat kan ik meer wensen dan dit? Ik voel me vervuld en vrij.